Πέτρος Μπαρτζώκας.

                                                             Γράφει η Οικογένειά του
΄΄O Πέτρος έφυγε σαν άρχοντας΄΄ είπε συγκινημένος ο γιατρός του, στο συλλυπητήριο τηλεφώνημα… Και το μυαλό ταξιδεύει στο παρελθόν…

    Γεννημένος το 1942, μέσα στη δίνη της Γερμανικής κατοχής, έζησε από τα γενοφάσκια του το φόβο, τον κατατρεγμό και την ανέχεια. Ορφάνεψε από πατέρα σε ηλικία μόλις 8 ετών αλλά η μητέρα και τα έξι μεγαλύτερα αδέρφια του, τον έμαθαν από νωρίς πως να παλεύει για τη ζωή.

   Άριστος μαθητής αλλά όπως συνήθιζαν στην εποχή του, σταμάτησε το σχολείο μετά τις έξι τάξεις του δημοτικού για να βγει στη... βιοπάλη και να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια. Ασχολήθηκε με τη γη για την οποία έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό. Για πολλά χρόνια καλλιεργούσε τα πατρικά χωράφια και απολάμβανε με ευγνωμοσύνη τους καρπούς που έδιναν.

  Έπιαναν τα χέρια του γι αυτό και αποφάσισε να ασχοληθεί με την οικοδομή. Με μια μικρή βέσπα και αυγά με ντομάτα στο δισάκι για κολατσιό, ταξίδευε για χρόνια όπου προέκυπτε ευκαιρία για μεροκάματο. Φιλιππιάδα, Άρτα, Πρέβεζα, Πάργα, Κεφαλονιά, Πάτρα.

  Μεγάλη του αγάπη η μουσική την οποία έμαθε να παίζει με μαεστρία μέσα από την κιθάρα το αρμόνιο, το ακορντεόν καθώς και το τραγούδι. Παρόλο που ήταν αυτοδίδακτος κατάφερε να βγάζει το έξτρα μεροκάματο σε πανηγύρια, γάμους και άλλες εκδηλώσεις. Λάτρευε την παραδοσιακή μουσική και μέχρι την τελευταία του πνοή συνέχισε να παίζει τους αγαπημένους του σκοπούς στο αρμόνιο τραγουδώντας χαμηλόφωνα τους στίχους. ΄΄Παναθεμά σας βάσανα, πίκρες, καημοί και πόνοι, τον άνθρωπο γεράζετε προτού να΄ρθουν οι χρόνοι΄΄ τραγουδούσε και βούρκωνε. Σημειωτέον ότι το 2004 του απονεμήθηκε βραβείο από την Αδελφότητα Ροδαυγής για την προσφορά του στην δημοτική παράδοση της πατρίδας μας, ενώ το 2017 βραβεύτηκε από το Σύλλογο των Απανταχού Διστρατιωτών για την προσφορά του στην παραδοσιακή μουσική του τόπου.

   Σε νεαρή ηλικία, μόλις 45 ετών, χτυπήθηκε από την ίδια ασθένεια της καρδιάς, που του στέρησε τον πατέρα. Η ζωή για εκείνον και την οικογένειά του άλλαξε ριζικά. Με μεγάλο βαθμό αναπηρίας, σταμάτησε να δουλεύει, όπως τον συμβούλεψαν οι ειδικοί. Έτσι άρχισε να στρέφεται στην εθελοντική εργασία και προσφορά βοήθειας όπου και όποτε έβλεπε ότι προέκυπτε ανάγκη.

   Ως πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ροδαυγης, πρόσφερε απλόχερα τη βοήθειά του σε όσους ηλικιωμένους τη χρειαζόταν για τη συγκέντρωση και προσκόμιση δικαιολογητικών για σύνταξη του ΟΓΑ καθώς και για επιδοτούμενα προγράμματα αγροτών. Για πολλά συνεχόμενα χρόνια, πρόσφερε με αφοσίωση και συνέπεια τις υπηρεσίες του ως ιεροψάλτης στην ενορία Αγίας Παρασκευής. Διετέλεσε ως μέλος του εκκλησιαστικού συμβουλίου καθώς και επίτροπος της εκκλησίας, κάτι που τον έκανε να νιώθει χαρά και υπερηφάνεια. Την ίδια περίοδο επιδόθηκε και στην ξυλογλυπτική με την οποία ασχολιόταν με υπομονή επι ώρες καθημερινά. Έργα του όπως γκλίτσες, κουτάλες και σφραγίδες για πρόσφορα είχε φροντίσει να δωρίσει σε συγγενείς και φίλους για να κοσμούν τα νοικοκυριά τους και να τον θυμούνται με αγάπη.

  Άνθρωπος της Ροδαυγής, αφιερωμένος ψυχή τε και σώματι στο χωριό. Εκεί στις γιορτές και τα πανηγύρια όπου του άρεσε να τραγουδά και να χορεύει με κέφι. Εκεί τα πρωινά τις καθημερινές για το φρέσκο ψωμί από το φούρνο. Εκεί κάθε δεύτερη Πέμπτη για τα φάρμακα από το γιατρό και τη φαρμακοποιό. Εκεί τα απογεύματα για δηλωτή στο καφενείο. Φυσιογνωμία της εκκλησίας, της πλατείας και του κυριακάτικου καφέ. Στήριζε με σθένος τις προσπάθειες χωριανών και μη να κάνουν κάτι όμορφο για το χωριό και τους κατοίκους του.

  Άνθρωπος καθαρός, αξιόλογος και τίμιος. Τα λόγια του έκρυβαν καλοσύνη, αγάπη και απέραντο χιούμορ. Πρότυπο πατέρα για τα τρία κορίτσια του που υπεραγαπούσε. Αφοσιωμένος και ειλικρινής σύζυγος για τον ένα και μοναδικό έρωτα της ζωής του την πολυαγαπημένη του Βασιλική. Κράτησε το κεφάλι του ψηλά και αντιμετώπισε με χαμόγελο όποια δυσκολία και αν του έφερε η ζωή. Πάλεψε με θάρρος και ελπίδα μέχρι την τελευταία στιγμή των 79 του χρόνων.

  Το απόγευμα της 9ης Σεπτέμβρη, μετά από νοσηλεία μερικών ημερών στο νοσοκομείο, γύρισε χαρούμενος στον αγαπημένο του τόπο, το σπίτι του στη Ροδαυγή όπου τον περίμενε η ζεστή αγκαλιά της αγαπημένης του και των τριών κοριτσιών τους. Το συννεφιασμένο εκείνο απόγευμα της Πέμπτης που έμελλε να είναι και το τελευταίο του, θυμήθηκαν τα παλιά, έκαναν σχέδια για το μέλλον, γέλασαν, αγκαλιάστηκαν και φωτογραφήθηκαν για τελευταία φορά. Σαν κάποιος να τους ψιθύρισε στο αυτί ότι δεν ήταν γραφτό να συναντηθούν και οι πέντε μαζί ποτέ ξανά .

  Ο Πέτρος χαμογέλασε ευτυχισμένος και αφού καληνύχτισε για τελευταία φορά αποκοιμήθηκε για πάντα στην αγκαλιά της γυναίκας που για 54 ολόκληρα χρόνια στάθηκε βράχος στο πλευρό του και των κοριτσιών που τον λάτρεψαν απεριόριστα. Η οικογένεια του που δεν θα πάψει ποτέ να τον θυμάται με λατρεία, θα προσεύχεται πάντα να αναπαύεται η ψυχή του εκεί όπου ανήκει, στη γειτονιά των αγγέλων.

  ΄΄Ναι, έφυγε σαν άρχοντας, γιατί το θάρρος, η ευγνωμοσύνη και η δύναμη ψυχής που διέθετε τον αξίωσαν να ζήσει μια αρχοντική ζωή γεμάτη αγάπη, χαρά και ικανοποίηση!΄΄ σκέφτηκα ως απάντηση στη δήλωση του γιατρού… και έκλεισα το τηλέφωνο.

   Καλό ταξίδι αγαπημένε μας!

Το http://rodavgiartas.blogspot.com/εκφράζει στην οικογένεια του θερμά συλλυπητήρια.