"Νήρον Ύδωρ" της Σοφίας Μπόμπολη.

 

   Την Τρίτη 22 Μαρτίου 2016 και ώρα 20.00΄ με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού, θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της εικαστικής έκθεσης με θέμα "Νήρον Ύδωρ"της ζωγράφου Σοφίας Μπόμπολη στο Καλλιτεχνόραμα, Σοφίας Βέμπο 19, Άνω Γλυφάδα Αττικής (τηλ 6977691471), με παράλληλες ομιλίες της Ιστορικού Τέχνης Μαρίας- Μόσχας Καρατζόγλου και του Χημικού Μηχανικού ΕΜΠ Κώστα Τάτση.

   H Σοφία Μπόμπολη είναι...
 πτυχιούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

   Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε χώρους τέχνης, ιδρύματα και Μουσεία (Πολιτιστικό Κέντρο Ελευσίνας Λ. Κανελλόπουλος, Μουσείο Μπουζιάνη, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα, γκαλερί Ηώ, Μέγαρο Μουσική Αθηνών, Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης, Ευρωπαικό Κέντρο Αρχιτεκτονικής, Συνεδριακό Κέντρο Τράπεζας Πειραιώς Θεσσαλονίκη, Δημοτική Πινακοθήκη Ιθάκης, Τελόγλειο Ίδρυμα. 

· Τον Ιούλιο 2015 έργο της βραβεύτηκε στην πόλη Κόμπε της Ιαπωνίας. 

· Το 2012 έργο της βραβεύτηκε από τον ΕΛΤΑ « EUROPA» 2012, κ.α. 

   Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου

   Ακολουθεί σχετικό δελτίο της Ιστορικού Τέχνης Μαρίας- Μόσχας Καρατζόγλου:

 Η έκθεση των έργων της Σοφίας Μπόμπολη είναι κάτι πολύ παραπάνω από το άθροισμα έργων γύρω από τον θεματικό άξονα του νερού. Είναι το στήσιμο ενός ολόκληρου κόσμου, τον οποίο η καλλιτέχνις μας προσκαλεί να τον βιώσουμε μαζί της. Όχι τυχαία, εκτίθενται έργα διαφόρων τρόπων καλλιτεχνικής έκφρασης: ζωγραφική, βίντεο, εγκατάσταση, φωτογραφία σαν ένα είδος performance όπου η καλλιτέχνις επικοινώνησε με την φύση σε μια ενορατική τέχνη, γλυπτική, κι ακόμη ζωγραφισμένο ύφασμα («Να μην έχεις τίποτα που να μην ξέρεις ότι είναι χρήσιμο ή να μην πιστεύεις ότι είναι όμορφο μέσα στο σπίτι σου» έλεγε ο William Morris, ο καλλιτέχνης και διανοούμενος που παθιάστηκε όσο κανείς με τις εφαρμοσμένες τέχνες). 

   Η όραση, που άλλοτε μας παρουσιάζει κόσμους μονοχρωματικής γαλήνης, άλλοτε μας αποκαλύπτει τις τυχαίες διαδρομές της σταγόνας (ίσως και την αναγκαιότητα πίσω απ' το τυχαίο) κι άλλοτε υπονομεύει το «αλάθητο» της φύσης της, με τα παιχνίδια της διάθλασης που μας φανερώνει, είναι η βασική αίσθηση που μας καθοδηγεί στο ταξίδι μας στον κόσμο αυτό. Όμως και η ακοή είναι πλοηγός μας: οι ήχοι του νερού που ακούγονται, αλλά και οι ήχοι που υπονοούνται από τη συνάντηση του νερού με την φύση, αλλά και το αστικό τοπίο, ακόμα και η μεταφυσική σιωπή που αναδίδουν κάποια από τα έργα, συνοδεύουν και μεταμορφώνουν τις εμπειρίες της όρασης. Από κοντά, και οι υπόλοιπες αισθήσεις ενεργοποιούνται, για να ανακαλέσουμε την δροσερότητα του νερού ή την άνωση μέσα σε αυτό ή την ιδιότητα του να ξεδιψά. 

   Αλλά πάνω απ' όλα, αυτή η βαθιά ρομαντική τέχνη δονεί αυτή την εσωτερική μας χορδή που μας καλεί πίσω στη φύση, ώστε να ενωθούμε καθησυχαστικά μαζί της.