Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΣΤΗ ΛΑΨΑΙΝΑ.

 

Στην Λάψαινα γιορτάστηκε η Ανάληψη του Κυρίου, που φέτος συνέπεσε με την  γιορτή του Κων/νου και της Ελένης.
    Αρκετοί ήταν αυτοί που παραβρέθηκαν στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, ανακαινισμένο από τη δεκαετία του 50 και κτισμένο στη θέση μικρού ναού το 16ο αιώνα, μετόχι του μοναστηριού του...
Αγ. Νικολάου Περδικαρίου με τοιχογραφίες στο εσωτερικό του (σύμφωνα με μαρτυρίες παλιών), ο οποίος δυστυχώς γκρεμίστηκε για άγνωστους λόγους τότε, για να κτισθεί στη θέση του ο σημερινός ναός. Στον ναό αυτό στεγάστηκε και το Δημοτικό σχολείο Λάψαινας για δύο χρόνια 1957- 58 μέχρι να κτισθεί δίπλα το κτήριο του Σχολείου, που  λειτούργησε για μια 20ετία και το οποίο παλιοί μαθητές και κάτοικοι προσπαθούν σήμερα να το συντηρήσουν με εθελοντική εργασία και με οικονομική βοήθεια αλλάζοντας την σκεπή, το ταβάνι, συντήρηση στις πόρτες, στα παράθυρα και βάψιμο.
    Με το πέρας του εκκλησιασμού μοιράστηκαν στους παρευρισκομένους νόστιμες πίτες και γλυκά, προσφορά των γυναικών, ενώ υπήρχαν και διάφορα ποτά προσφορά και αυτά των ενοριτών. Κάποιοι φρόντισαν να μεταφέρουν τραπέζια και καρέκλες και ο κόσμος κάθισε στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και κάτω από τον ίσκιο μεγάλης καρυδιάς, σ΄ένα ειδυλλιακό και καταπράσινο τοπίο με χρώματα και αρώματα του Μαΐου.
    Μέχρι τη δεκαετία του 70 της Αναλήψεως γίνονταν ένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα πανηγύρια του Χωριού, το οποίο συγκέντρωνε κόσμο και από τα γειτονικά χωριά, αλλά και από τα απέναντι, που περνούσαν με την βάρκα το ποτάμι και το γλέντι κρατούσε μέχρι το ηλιοβασίλεμα με δυο- τρεις ζυγιές όργανα. Στα γειτονικά σπίτια το καζάνι έβραζε με τα σφαχτά (γίδα βραστή – γιουβέτσι – κρέας με μακαρόνια, κοτόπουλο σούπα και πίτες παράλληλα) και οι νοικοκυραίοι περίμεναν με χαρά τους πανηγυριώτες για να γευματίσουν. Όσοι περισσότεροι πήγαιναν στο σπίτι, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η χαρά τους, αφού το θεωρούσαν τιμή να περάσει ο τάδε, ο τάδε και ο τάδε … από το σπιτικό τους.
    Η αναβίωση του εορτασμού της Αναλήψεως στον Άγιο Νικόλαο Λάψαινας (πάντα Πέμπτη) καθιερώθηκε και μαζί με αυτό καθιερώθηκαν και οι πίτες από τις γυναίκες του χωριού μας που τις προσφέρουν με την καρδιά τους σ΄ένα τόπο που προσφέρεται πραγματικά και αξίζει να γίνεται κάθε χρόνο.