ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΥΑΓΓ. ΝΤΑΛΑΣ. Μικρό μνημόσυνο για την μεταπολεμική γενιά από τα χωριά μας που συνέβαλε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας.

                                                                                Του Χρ. Ντάλα

Γεννήθηκε στο Δίστρατο, τέλος 1925. Συνηθιζόταν στα χωριά μας η γέννηση να δηλώνεται καθυστερημένα, συνήθως με την βάπτιση, και έτσι γράφτηκε η γέννησή του τους πρώτους μήνες του 1926.

   Κρατάω μια φωτογραφία στην πέμπτη ή έκτη του Δημοτικού σχολείου Τραπεζακίου. Όρθιος ο δάσκαλος, τα παιδιά σταυροπόδι σε ένα χωράφι. Πολλές οι ιστορίες από τα σχολεία εκείνης της εποχής και τις σκληρές τιμωρίες που δυστυχώς συνηθίζονταν τότε.

   Μισογεωργός, μισομαραγκός,..... υπάρχουν ακόμη οι πλάνες και τα άλλα μαραγκούδικα. Έπιανε το χέρι του, με σανίδες από το πριόνι έφτιαχνε πόρτες, παράθυρα, ταβάνια, πατώματα, όλα ξύλινα τότε.

   Στρατιώτης στην ανώμαλη περίοδο του 50 υπηρέτησε σχεδόν τρία χρόνια. Στρατιωτικό με δύο παιδιά και την μία κόρη του στην κοιλιά.

   Από τους τρεις Βασίληδες του χωριού που πήγαν να πιάσουν στη δικτατορία – τον ένα που βρήκαν, ευτυχώς τον άφησαν στην Πρέβεζα.

   Από τις μεταπολεμικές γενιές που άφησαν τις οικογένειες στα χωριά τους, πήραν ένα σκεπάρνι και έγιναν εσωτερικοί μετανάστες για καλύτερη ζωή και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

  Λίγο μαραγκοί και μαστόροι στο χωριό, εύκολα εξελίχθηκαν σε άριστους καλουπατζήδες. Με γράμματα το πολύ του Δημοτικού αλλά με τεχνική αντίληψη και μεράκι διάβαζαν και εφάρμοζαν σχέδια, παίρναν το έργο πάνω τους, διόρθωναν και τους μηχανικούς.

   Η ανοικοδόμηση της Ελλάδας και τα μεταπολεμικά μεγάλα τεχνικά έργα έγιναν με τεχνίτες της περιοχής μας. Τον θυμάμαι το 56 στα σεισμόπληκτα της Κεφαλλονιάς, το 60 σε διάφορα εργοτάξια της εθνικής οδού Αθήνας – Θεσσαλονίκης, το 65 στην Πάτρα και τη Ναύπακτο, αργότερα για πολλά χρόνια στην Αθήνα της αντιπαροχής.

   Μετά την συνταξιοδότηση εγκαταστάθηκε στην Μεταμόρφωση Αττικής. Για πάνω από είκοσι χρόνια τους μισούς μήνες πήγαινε στο χωριό, έφτιαχνε τους κήπους, μάζευε τις ζαμπέλες, έβγαζε τα τσίπουρα. Πρόθυμος και αβάρετος εξυπηρετούσε όλο το χωριό με το αυτοκίνητο, κατέβαινε στην Άρτα, κουβαλούσε ψώνια.

   Αγαπημένη μας και αδιάλειπτη συνήθεια κάθε Κυριακή τα τελευταία πολλά χρόνια ένας καφές στο μπαλκόνι με πολλές ιστορίες. Στο τέλος ένα τσιγάρο συμπαράσταση στις στενοχώριες που πέρναγε ο… καημένος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

   Την 29/10/23 ήσυχα και πλήρης ημερών ο Βασίλης Ντάλας έφυγε από κοντά μας. Τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονα, συγγενείς, φίλοι, χωριανοί και από τα γύρω χωριά, μια ηλιόλουστη μέρα, τον συνοδέψαμε στην τελευταία του κατοικία στο νεκροταφείο Τραπεζακίου.