Η Μάνα Του Ποιητή. (Αφιέρωμα στη Μαρία Ζυγούρη)

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου 

Φτάσαμε σε μια εποχή που η μοναχικότητα πλέον επικράτησε σαν ορθή στάση ζωής και επιβίωσης και δικαιώθηκε. Κι όμως κάποιοι την είχαν επιλέξει από τη στιγμή που είδαν το φως τους και ξεκίνησαν το βηματισμό τους επάνω στα... ξερά γεμάτα αγκάθια τοπία. Τα δικά τους τοπία που έλαμψαν για μια στιγμή και μετά έφυγαν στο σκοτάδι. Έγραψαν για τον ήλιο, για τα φεγγάρια για τη ζωή και το θάνατο. Κι όταν ο θάνατος ήρθε πιο γρήγορα απ΄το αναμενόμενο, τότε πέταξαν εκεί που πετάνε οι ποιητές.

   Πολλές φορές αφήνουν πίσω τους όμως ρήγματα. Κι από κει κάποιοι συνεχίζουν και μπορούν να βρουν το δικό τους φως μέσα σε περιοχές ομιχλώδεις και σκοτεινές γιατί αυτοί οι δημιουργοί έχουν αφήσει πίσω τους φως. Και το φως πολλές φορές ένα βιωμένο σκοτάδι είναι αλλά είναι ένα αυθεντικό και κάθετο φως που μπορείς εκεί να βρεις το καταφύγιο της μόνιμης σκιάς.

   Και η μητέρα του ποιητή αν και έφυγε δεν αισθάνεται την εγκατάλειψη και το σκοτάδι. Έχει τόσο ακόμη αγάπη να προσφέρει εκεί που ακριβώς χρειάζεται .Είναι αστείρευτη η δική της παρουσία. Μια προέκταση αγάπης και μια λάμψη σαν αυτή του ήλιου που περιέγραψε ο ποιητής. «Η περιουσία του μια γωνιά λιακάδα» και στις «Μέρες οργής» θα καταλήξει με το… πες καλημέρα για αύριο, κι ο Ήλιος θα έρθει επισκέπτης στην πόρτα σου…(Σωτήρης Ζυγούρης). Αυτή η ανοιχτή πόρτα της καλημέρας είναι η καλημέρα της μάνας του που αν και σε προχωρημένη ηλικία, ξέρει να υπηρετεί την καλημέρα του Ανθρώπου.«Κάθε που βραδιάζει, ένας μαντατοφόρος έρχεται πίσω απ’ τον ίσκιο του βουνού… Αυτός διηγείται τη μακρινή πορεία του Ήλιου.» Από κει από την πόρτα της ξεκίνησαν όλα και δε σταματούν εκεί. Η αγκαλιά μιας μάνας που στα προχωρημένα ενενήντα της χρόνια ξέρει να μαζεύει την αγάπη και να την δίνει τόσο απλόχερα, μόνο ένα τόσο μεγάλο απόθεμα θα μπορούσε να μεταβιβάσει σε μια τόσο δυνατή και καθάρια γραφή. 

    Ο ίδιος ο ποιητής αγρίμι του βουνού, γεννημένο στα δευτερόλεπτα της αστραπής, πολεμιστής της γης με τη βουκέντρα (Αγκάθια). «Αλυσοδέθηκα», θα γράψει στο ποίημα του «Κι όμως, κι όμως, στον Καύκασο της ντροπής σκάλωσα στα γρανάζια της υπομονής… Κι όμως, κι όμως κάτι πανίσχυρο ζει μέσα μου», κι αυτό είναι φυσικά η ποίηση. Ο στίχος, γιατί η ποίηση δεν είναι ένα πέρασμα σε βουναλάκια και όμορφα οργωμένα χωράφια αλλά ένα σκάψιμο βαθύ και σκοτεινά ενδογενές που σε οδηγεί σε πρωτολειακές μορφές αγάπης όπως είναι αυτή η μητρική. Όταν έχεις βγει από μια τέτοια μητρική αγάπη δεν έχεις βγει και ποτέ από την αγάπη, γι΄αυτό σε συνοδεύει και σε λούζει με φως και θα σε λούζει με φως, γι΄αυτό και θα συνεχίζει ο ίδιος να εκπέμπει μετά από τόσα χρόνια και έτη φωτός. Η θητεία του ήταν δίπλα στην αγάπη, αυτή υπηρετεί κι αυτή που άφησε πίσω του. Μια μεγάλη μητέρα. Η μητέρα του. Ο ποιητής Σωτήρης Ζυγούρης γεννήθηκε το 1954 στη Ροδαυγή Άρτας και έφυγε από τη ζωή στις 10 Οκτωβρίου του 2003, σε ηλικία 49 ετών.

   Τα 200 ποιήματα των εννέα ποιητικών συλλογών του μας θυμίζουν πως η αγάπη και η ελπίδα στον κόσμο θα συνεχίζει να υπάρχει όταν υπάρχει μια τέτοια μάνα που είναι η μάνα όλων μας και ξέρει να διδάσκει την αγάπη χωρίς μαθήματα, απλά με μια ανθοδέσμη τσάι, ρίγανη και πλέκοντας την θαλπωρή και τη ζεστασιά εκεί που ξεχάσαμε πως υπάρχει και επιβιώνει. Γιατί δεν επιζεί στην λαογραφία και την καταγραφή ενός εθίμου, αλλά στη ζωή ενός ανθρώπου που ξέρει να την διδάξει σε μια γενιά που έζησε και πορεύτηκε μοναχικά και ατομικά. Το μεγαλύτερο μάθημα της αγάπης αυτών των ημερών…

Καλή χρονιά σε όλους μας με περισσή αγάπη.

   Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ηχώ της Άρτας.