Για τον συγγραφέα και το βιβλίο μίλησε η φιλόλογος εκ Ροδαυγής Ελένη Παπαβασιλείου, η οποία επικεντρώθηκε στη σοβαρότητα και την ιστορικότητα που διαπερνά το βιβλίο – λεύκωμα του Χρήστου Σταύρου. Υπογράμμισε πως ο συγγραφέας διέθεσε πολύ χρόνο και πολύ κόπο για να κρατά στα χέρια του έναν καλαίσθητο τόμο, που θα ταξιδέψει τη Ροδαυγή προς το μέλλον.
Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο Νίκος Λιόντος, αντιδήμαρχος πολιτισμού του δήμου Αρταίων, ο Θεοφάνης Κίτσος, πρόεδρος της κοινότητας Ροδαυγής, η Δήμητρα Αλεξίου, Γενική Γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδαυγής, και ο Σπύρος Μάνος, πρόεδρος της αδελφότητας Ροδαυγής Αθήνας.
Κείμενα του βιβλίου διάβασε με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο η εκ Ροδαυγής Ζωή Μπαρτζώκα, σκηνοθέτις και άνθρωπος της τέχνης και του πολιτισμού. Την εκδήλωση συντόνισε και προλόγισε ο Δημήτρης Βλαχοπάνος, φιλόλογος – συγγραφέας.
Παίρνοντας το λόγο ο Χρήστος Σταύρος, αναφέρθηκε στις δυσκολίες που περιέχει ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά και στην ικανοποίηση που εισπράττει όταν το παίρνει στα χέρια του. Και φυσικά ευχαρίστησε από καρδιάς τόσο τους χωριανούς και τους φίλους του που τον τίμησαν, όσο και του ομιλητές – παρουσιαστές.
Η έκπληξη της ημέρας ήταν η τραγουδίστρια –νύφη της Ροδαυγής– Κατερίνα Κατσίγιαννη, η οποία ερμήνευσε α καπέλα το τραγούδι «Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια».
Η εκδήλωση αφιερώθηκε στη μνήμη του Βασίλη Οικονόμου, εκπαιδευτικού και προέδρου της αδελφότητας Ροδαυγής Αθήνας, ο οποίος έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή.
Δημήτρης Βλαχοπάνος.
Μετά το φωτογραφικό υλικό (Μιχάλη Σοφιανού και Θεοφάνη Κίτσου) ακολουθεί η ομιλία του συντονιστή Δημήτρη Βλαχοπάνου.
Ροδαυγή, ένα ταξίδι στο χτες
Με την πανοπλία του χτες χτυπάμε την πόρτα του μέλλοντος
Ο Χρήστος Σταύρος ανήκει στη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που έκλεισαν βαθιά στην ψυχή τους τη μικρή πατρίδα και την κάνανε εικόνισμα. Κι έχουν μάθει να της δίνουν χωρίς να ζητούν. Ανήσυχοι κι άγρυπνοι, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», σκάβουν ολοένα το είναι τους, για να βρουν τι πολύτιμα πετράδια μπορεί να βρίσκονται στο υπέδαφός του χωμένα και να τα καταθέσουν στον πολύτιμο δίσκο των πράξεων που κρατούν όρθιο τον τόπο τους και τον διατηρούν αδιάσπαστο. Γι’ αυτό και διδάσκουν με την προσφορά τους. Αλλά διδάσκουν κυρίως με την απλότητά τους και την αυθεντικότητά τους. Ο Χρήστος Σταύρος είναι ένας χαμηλών τόνων ανιδιοτελής εργάτης της αστείρευτης και αθόρυβης δράσης, ένας σεμνός φίλος κι ένας αφοσιωμένος εραστής της Ροδαυγής, τόσο που σε κάνει συχνά να ομολογείς πως έτσι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που αγαπούν τον τόπο τους αληθινά.
Ο άνθρωπος και ο τόπος. Δυο πολύτιμα και ανεκτίμητα μεγέθη, συγκινησιακά φορτισμένα, συνιστούν μια διαλεκτική σχέση που δύσκολα σε κάνει να ξεχωρίσεις ποιος απ’ τους δυο είναι πιο πολύ χρεωμένος στον άλλον. Γι’ αυτό και αποφεύγεις να παιδεύεις τη σκέψη σου βάζοντάς την να περιπλανιέται σε άγονες γραμμές και κλείνεις με τον επίλογο: τι θα ’ταν ο άνθρωπος δίχως τον τόπο του· και τι θα ’ταν δίχως τον άνθρωπο ο τόπος. Σε τούτη την ενότητα κατανοείς πως δεν είναι ο άνθρωπος μόνο που παίρνει απ’ την αύρα του τόπου. Μα είναι και ο τόπος που παίρνει απ’ την αύρα του ανθρώπου. Τα πρόσωπα που έχουν μάθει κι έχουν κάνει τρόπο ζωής τους να μάχονται για τον τόπο, ρίχνουν βαριά τη σκιά τους πάνω σ’ αυτόν και θέτουν τη δική τους σφραγίδα πάνω στο σώμα του.
Είναι μια ιδιαίτερη τιμή να μιλάμε για τον τόπο μας. Να τον σηκώνουμε με το εγώ μας στις πλάτες μας και να τον ανεβάζουμε λίγο ψηλότερα, δίνοντάς του την ψυχή μας, αλλά δίνοντάς του ταυτοχρόνως διάρκεια, έκταση, βάθος, για να τον κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές αστραφτερό, σφριγηλό και πλημμυρισμένο στον νόστο και στην προσφορά χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Κι είναι μια εσώτερη ανάγκη ψυχής, βυθισμένοι σ’ έναν περίεργο διάλογο μαζί του, να συλλέγουμε τα σκόρπια κομμάτια του και να φωτίζουμε ασταμάτητα τα πρόσωπα και τα πράγματα με τ’ αμυδρό –και τρεμάμενο κάποτε– φως του κεριού, που συνεχίζει επίμονα το ταξίδι του μέσα στους μανιασμένους καιρούς, σκορπίζοντας γύρω του τη μυρουδιά και τη γοητεία της αδάμαστης κι ανυπότακτης διαδρομής του.
Η Ροδαυγή ευτύχησε να διακονούν την παράδοσή της και την ιστορία της ρομαντικοί και ακαταπόνητοι άνθρωποι. Ο Χρήστος Σταύρος είναι ένας άνθρωπος του ονείρου. Ένας άνθρωπος που σέβεται αυτό που θέλει να κάνει και το πονά. Εστιάζει το ενδιαφέρον του στην ουσία και απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι του φαίνεται περιττό. Ο σκοπός του ήταν να ξετυλίξει το φιλμ της χτεσινής Ροδαυγής και ν’ αφήσει την εικόνα ελεύθερη, για να μιλήσει με το δικό της τρόπο εκείνη και να σηκώσει τη μνήμη απ’ τον ύπνο. Και μπήκε σ’ έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου, ψάχνοντας με αγωνία να βρει και να συγκεντρώσει σ’ αυτόν τον καλαίσθητο τόμο έναν πλούτο ανεκτίμητο, που μοίρα του ήταν να τον καταβροχθίσει ο μινώταυρος της αποκοπής απ’ το χτες και της τελικής ισοπέδωσης.
Κι έδωσε μάχη με το χρόνο. Ή τώρα ή ποτέ. Ξέροντας πως η μικρή κιβωτός δοκιμάζεται κλυδωνιζόμενη σήμερα μέσα σε περίεργους κατακλυσμούς, και το χτες της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης κινδυνεύει να μπαζωθεί κάτω απ’ τα τόσα τοξικά που ρίχνονται στις αυλές μας κι έχουν βάλει στόχο τους να μας κάνουν αγνώριστους μεταξύ μας, χτίζοντας γύρω μας τείχη και φυτεύοντας στο νου μας καλά την ιδέα πως είμαστε καταδικασμένοι πλέον να προχωρούμε στα σκοτεινά, δίχως χτες, δίχως αύριο και δίχως συμμάχους, μόνοι και απέλπιδες μέσα στην απεραντοσύνη και στα συντρίμμια του ξέφραγου κόσμου.
Ο Χρήστος Σταύρος κρατά το δρόμο ανοιχτό προς το χτες. Γιατί κατανοεί πως δε γίνεται να προχωρήσεις μπροστά όταν δεν ξέρεις τι έγινε πίσω σου. Και δε γίνεται να δώσεις απάντηση στα τόσα ερωτήματα που στοιβάζονται μέσα σου για το σήμερα και το αύριο, αν δεν ερευνήσεις και δε γνωρίσεις το χτες. Και έσφιξε σαν υπεύθυνος και συνειδητός μαχητής τα σχοινιά του, κάνοντας πράξη τα λόγια του ποιητή: «Εντολή σου» είπε «αυτός ο κόσμος/ και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι/ Διάβασε και προσπάθησε/ και πολέμησε» είπε/ «Ο καθείς και τα όπλα του» είπε.
Ο Χρήστος Σταύρος χτυπά την πόρτα του μέλλοντος πολεμώντας με την πανοπλία που του κληροδότησε το παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου