Ο ποιητής Σωτήρης Ζυγούρης γεννήθηκε το 1954 στη Ροδαυγή Άρτας και έφυγε από τη ζωή στις 10 Οκτωβρίου του....
2003, σε ηλικία 49 ετών. Τα 200 ποιήματα των εννέα ποιητικών συλλογών του, συγκεντρωμένα σε έναν καλαίσθητο τόμο, κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Πέτρα» το 2005.
2003, σε ηλικία 49 ετών. Τα 200 ποιήματα των εννέα ποιητικών συλλογών του, συγκεντρωμένα σε έναν καλαίσθητο τόμο, κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Πέτρα» το 2005.
Η εκδήλωση, αφιέρωμα στον ποιητή, είχε την σφραγίδα της κ. Κατερίνας Σχισμένου, η οποία την οργάνωσε και την υλοποίησε. Στήριξη παρείχαν στην κ. Σχισμένου ο Δήμος Αρταίων, η Κοινότητα Ροδαυγής, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι της Ροδαυγής, ο Μακρυγιάννης, ο Σκουφάς, η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Τζουμέρκων, οι Φίλοι του Βιβλίου και το περιοδικό Έκφραση.
Το βιογραφικό του ποιητή παρουσίασε ο φιλόλογος και διδάκτωρ της Ιστορίας Κώστας Κωσταβασίλης ενώ για το ποιητικό του έργο μίλησε ο φιλόλογος Βασίλης Τάτσης. Σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης και ανά διαστήματα η Ζωή Μπαρτζώκα και η Όλγα Τσιάφη απήγγειλαν με γλαφυρό τρόπο ποιήματα του ποιητή.
Συγκίνησε το κοινό η σύζυγος του Σωτήρη, Φωτεινή Βεντίστα, η οποία σύστησε τον άνθρωπο της και ανέφερε οικογενειακές τους στιγμές. Παρών και ο γιος τους Πασχάλης.
Παραβρέθηκαν ο Βουλευτής Χρήστος Γκόκας, η Περιφερειακή Σύμβουλος Αναστασία Σίμου, ο Δημοτικός Σύμβουλος Σωτήρης Χριστούλης, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Ροδαυγής Θεοφάνης Κίτσος, ο Πρόεδρος του Πολιτ. Συλλόγου Ροδαυγής Χρήστος Αλεξίου και η Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Ευδοξία Σπύρου. Η αίθουσα της πινακοθήκης τελικά αποδείχθηκε μικρή αφού η προσέλευση του κοινού ήταν εντυπωσιακή.
Ακολούθησε Ροδαυγιώτικος μπουφές με τσίπουρο, λικέρ και ανάλογους μεζέδες (πασμάδες, καρύδια κλπ) προσφορά του Προέδρου της Κοινότητας και του Συλλόγου Γυναικών της Ροδαυγής.
Στη συνέχεια ευχαριστήρια επιστολή της κ. Κατερίνας Σχισμένου προς τους φορείς που στήριξαν την πρωτοβουλία της.
Ευχαριστήρια επιστολή.
Στη συνέχεια ευχαριστήρια επιστολή της κ. Κατερίνας Σχισμένου προς τους φορείς που στήριξαν την πρωτοβουλία της.
Ευχαριστήρια επιστολή.
Σας ευχαριστώ πολύ για την στήριξη, συμμετοχή σας και παρουσία σας στην εκδήλωση για το Σωτήρη Ζυγούρη.
Ο πολιτισμός και κάθε τέτοιου είδους εκδήλωση που αφορά την ποίηση, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή, 18.10.2019 στη δημοτική πινακοθήκη ΄Αρτας, «Γιάννης Μόραλης» αποτέλεσε ένα ποιητικό μνημόσυνο για έναν ποιητή της πατρίδας μας, των Τζουμέρκων που με τη δική του δυναμική και γραφή εξέφρασε την αντίθεσή του στην βαρβαρότητα, στην αδικία και στα σκοτάδια που κυβερνάν δυστυχώς πολλές φορές τον κόσμο μας και που μόνο ευαίσθητες κεραίες αντιλαμβάνονται και χέρια χωρίς αλυσίδες γράφουν.
Από την άλλη αποτελεί και μια μορφή επαγρύπνησης και ταυτόχρονα προβληματισμού για τα όρια της ελευθερίας και της νέας τάξης πραγμάτων στην ΄Ηπειρο που συνεχώς πρέπει να διεκδικεί τα αυτονόητα, είτε είναι ευεργετήματα, όπως πρόσφατα το Ζάππειο, την εξόρυξη των υδρογονανθράκων την ξαφνική «γέννηση» σε σημεία ορεινά και μοναδικής ομορφιάς από ανεμογεννήτριες και άλλων «αγαθών» που κάθε άλλο παρά βοηθούν ή δεν λεηλατούν ή καταστρέφουν την πολύπαθη Ήπειρο.
Η βραδιά και το μεγάλο ενδιαφέρον και προσέλευση μας θύμισε πως οι συνειδήσεις δεν κοιμούνται, δεν επαναπαύονται αλλά θα είναι πάντοτε παρούσες και ζωντανές. ...
Σας ευχαριστώ και πάλι θερμά
Κατερίνα Σχισμένου.
Ακολουθεί η ομιλία του Βασίλη Τάτση στην εκδήλωση:
Δεν είναι πλέον καθόλου εύκολο να αναμετρηθείς μιλώντας για Ποίηση και ποιητές με το βίωμα μιας κουρασμένης από την κυριαρχία της ύλης κοινωνίας. Όμως ακόμη και σήμερα, στα όρια αυτής της παθητικής και αδιάφορης για όνειρα κοινωνίας, υπάρχουν ποιητές που μιλούν, υπάρχουν στίχοι που μιλούν και μπροστά τους είναι δύσκολο να σιωπήσεις.
Ένας απ’ αυτούς τους ποιητές είναι ο Σωτήρης Ζυγούρης. Κι απόψε, όπως ο ίδιος μας καλεί, δεν θα τον αναζητήσουμε στις φωτεινές επιγραφές/ στα στάνταρτ και τις προδιαγραφές/ Δεν θα τον αναζητήσουμε στις συναθροίσεις και στα λόγια της αγοράς. Τούτη την ώρα της αναζήτησης, ο ποιητής Σωτήρης Ζυγούρης με τα γερά χέρια του και το υψηλό ηθικό ανάστημα, μ’ ένα εισιτήριο και τις αποσκευές του/ έχει περάσει τα σύνορα.
Έχει περάσει τα σύνορα περπατώντας χιλιάδες χιλιόμετρα πάνω σε πέτρες κι αγκάθια για να μας φέρει ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Πέρασε τα σύνορα, όπως ακριβώς πέρασε και τη ζωή του, μ’ ένα πικρό κομμάτι μαύρο ψωμί χαραγμένο με το ιδεόγραμμα του πόνου για την ευτυχία του κόσμου.
Ήθελα πολύ να μιλήσω για τον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη απόψε. Και η δυνατότητα που μου δόθηκε αποτελεί εξαιρετική τιμή για μένα. Αν και δεν τον γνώρισα προσωπικά, νιώθω πως τον γνώρισα πολύ καλά μέσα από τα ποιήματά του, τα οποία τα αγάπησα για πολλούς λόγους που θα αναφέρω στη συνέχεια, ο κυριότερος από τους οποίους είναι ότι δεν έλκονται από την εντροπία μιας κενόδοξης μεγαλοσύνης. Έγραψε κι ανέδειξε τα ποιήματά του με μια ανδροπρεπή ευαισθησία προσαρμόζοντας τη φωνή τους στους χαμηλούς τόνους της δικής του βαθιάς κι ειλικρινούς επικοινωνίας κι εξομολογητικότητας. Αν και οι μέρες του ήταν σκληρές σαν την πέτρα και η ζωή του απότομη σαν το γκρεμό, αυτός εσωτερίκευσε τη γλυκύτητα της μικρής του πατρίδας, εμπνεύστηκε από τις ροδαυγές του κόσμου, ταξίδεψε στον ορίζοντα και στο φως κι έφτιαξε μια ποίηση μουσκεμένη από ιδρώτα τίμιο και συνεπή, μια ποίηση που είναι αφιερωμένη στο βλέμμα πάνω από το χρόνο, στην ευθύνη απέναντι στην ιστορία, στην αθωότητα και στα δικαιώματα των παιδιών, στους μαχητές της πέτρας, του σιδήρου και της ανάγκης, στο σώμα της Άνοιξης και στον πρώτο ήλιο που φωτίζει τα πρόσωπα και τα χέρια των ωραίων κοριτσιών, μια ποίηση που είναι αφιερωμένη στον Άνθρωπο και στον Λόγο, στο μεγάλο ποτάμι της ειρήνης, στον άνεμο της αδελφοσύνης, στον ωκεανό της δικαιοσύνης.
Αγάπησα το Σ.Ζ. γιατί «πέρασε τη ζωή του μέσα στην απειλή της σιωπής». Γιατί ήταν απλός και ωραίος όπως ο ήλιος και ταπεινός όπως ο ουρανός. Γιατί ήταν δίκαιος και σεμνός και αγαπούσε τους απόμακρους και τους ξεχασμένους. Πάνω απ’ όλα, γιατί ακολούθησε συνειδητά μια στάση ζωής χωρίς συμβιβασμούς και βολέματα. Γιατί ξεκινώντας από την παράδοση αγωνίστηκε μόνος του να κατακτήσει, με επώδυνους ερευνητικούς αναβαθμούς, την προσωπική του απελευθέρωση συμφιλιώνοντας την εσωτερική βίωση των πραγμάτων και το νόημα της ύπαρξης με τους αγώνες για τα καίρια προβλήματα της εποχής του, της εποχής μας.
Ζούμε σε εποχές επικίνδυνου μηδενισμού. Αυτοί που θέλουν ν’ αλλάξουν την κοινωνία προς το καλύτερο - υποτίθεται - λένε ψέματα, καίνε, γκρεμίζουν, καταστρέφουν, ασχημίζουν. Εμείς οι υπόλοιποι τους κοιτάζουμε αμήχανοι. «Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι» γράφει σ’ ένα στίχο του ο Μ. Αναγνωστάκης. Μέσα σε μία μόλις γενιά άλλαξε το περιεχόμενο και το νόημα του αγώνα ν’ αλλάξεις την κοινωνία και τον κόσμο. Κι όμως, τρόπος άλλος να μεταδώσουμε στους ανθρώπους την ομορφιά του κόσμου δεν υπάρχει, παρά μόνο η δύναμη του πνεύματος και οι ποιητικά αναβαπτισμένες λέξεις. «Δεν έχω στην εξουσία μου παρά είκοσι τέσσερα μολυβένια στρατιωτάκια, τα είκοσι τέσσερα γράμματα της αλφαβήτας, γράφει στην «Αναφορά στον Γκρέκο» ο Νίκος Καζαντζάκης. «Θα κηρύξω επιστράτευση, θα σηκώσω στρατό, θα παλέψω με το θάνατο!» Αυτός ήταν και ο δρόμος του Σωτήρη Ζυγούρη. Στηρίχθηκε με ευλάβεια στην ιθαγένεια της γλώσσας του, μιας γλώσσας απλής στην οποία όμως διευρύνεται το νόημα των λέξεων όπως διαστέλλεται το νόημα των καθημερινών μικρών πραγμάτων στα απείρως μεγάλα, και μ’ αυτή τη γλώσσα πάλεψε με την αδικία, την ασχήμια, την έχθρα και το θάνατο, μεταπλάθοντας τη ζωή σ’ ένα πιο αληθινό κι απ’ την αλήθεια όνειρο.
Κυρίες και κύριοι, υπάρχουν οι κοντινοί και οι μακρινοί φίλοι. Συμβαίνει πολλές φορές οι μακρινοί φίλοι να είναι πιο αληθινοί από τους κοντινούς, η φωνή τους να ακούγεται πιο στέρεη και τα μάτια τους να βλέπουν πιο καθαρά τον κόσμο. Τα μάτια του μεγάλου ποιητή είναι σαν τα μάτια του μικρού παιδιού που βλέπουν για πρώτη φορά τον κόσμο. Βλέπω τα μάτια του ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη, τα μεγάλα παγερά απογεύματα του χειμώνα, πάνω σ’ ένα φύλλο χαρτί απ’ τα παλιά ημερολόγια να κάνουν έναν απολογισμό στα προηγούμενα και να σχεδιάζουν για τα χρόνια που έρχονται, ανεβαίνοντας ψηλά με την ανεμόσκαλα του χρόνου για να αφουγκρασθεί τους σφυγμούς του απείρου. Βλέπω τα δυνατά χέρια του Σωτήρη Ζυγούρη τα μελαγχολικά δειλινά του φθινοπώρου να γράφουν για τη Συρία, για τη μεγάλη φωτιά, για τους αμάχους και το αίμα, για τα παιδιά που παράτησαν το μάθημα στη μέση. Ακούω τον Σωτήρη Ζυγούρη να μου διαβάζει το ποίημα της ειρήνης και να με συμβουλεύει πως ευτυχία υπάρχει εκεί που δυο άνθρωποι συναντιούνται και δίνουν τα χέρια σ’ έναν όρκο αιώνιας φιλίας. Πως ευτυχία υπάρχει εκεί που ένα τραύμα γιατρεύεται απ’ τον επίδεσμο της καλοσύνης, ακούω τον Σωτήρη Ζυγούρη να μου λέει πως «ευτυχία υπάρχει εκεί που η μάνα λύνει τα χέρια της και ευλογεί το ταξίδι του γιού της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου