Μύρισε ψωμάκι......

Την Παρασκευή 23 Νοεμβρίου μια μυρωδιά ξεχασμένη σε πολλά σπίτια ,κυρίως των πόλεων,ξεχύθηκε από την αίθουσα διδασκαλίας μέχρι το προαύλιο του σχολείου μας. 

Είχα υποσχεθεί στα παιδιά να ψήσουμε και να γευτούμε σπιτικό ψωμί και μάλιστα από δίκοκκο σιτάρι ολικής άλεσης .Μιας και το σχολείο μας δεν διαθέτει φούρνο, ανέλαβε το έργο ο αρτοπαρασκευαστής. 

Το μισό αλεύρι είχε ζυμωθεί όλο το βράδυ με το παραδοσιακό....
σπιτικό προζύμι και την ίδια μέρα προστέθηκε η υπόλοιπη ποσότητα ,το αλάτι και λίγο ελαιόλαδο. 

Κατά την διάρκεια του πρώτου δίωρου αρχίσαμε να αισθανόμαστε την ευωδία του φρεσκοψημένου ψωμιού και όταν ετοιμάστηκε βγήκαμε διάλειμμα και το γευτήκαμε στην αυλή μας. 

Πρώτα με φέτα και φρέσκο αγουρέλαιο κι ύστερα με βιολογική πραλίνα φουντουκιού.Η έκπληξή μου ήταν πώς τα περισσότερα παιδιά βρήκαν γευστικότερη την αλμυρή εκδοχή,το παραδοσιακό ψωμοτύρι. 

Ανέφερα κάποια βασικά στοιχεία για τα χαρακτηριστικά και την ιστορία του δίκοκκου σιταριού (Ζέα στην ελληνική αρχαιότητα) , την ωφελιμότητά του λόγω χαμηλής περιεκτικότητας σε γλουτένη καθώς και την μεγάλη σπουδαιότητα της πρόσληψης φυτικών άπεπτων ινών .Επίσης εξήγησα την σχετικά απλή διαδικασία ανάπτυξης των ζυμομυκήτων, του γνωστού παραδοσιακού προζυμιού ,που μπορεί να γίνει εύκολα στο σπίτι. 

Επεξεργαζόμαστε την ιδέα να καθιερώσουμε περιοδικά κάποια γεύματα με ιδιαίτερη θρεπτική αξία ώστε η αγωγή για μια καλή υγεία να είναι ένα χειροπιαστό βίωμα.Ακόμα μας συναρπάζει η πρόκληση να κατασκευάσουμε ,με την βοήθεια ενός φίλου που είναι ειδικός και έμπειρος,έναν παραδοσιακό ξυλόφουρνο με βασικό συστατικό το πηλόχωμα ώστε να έχουμε την δυνατότητα μαγειρικών “αποδράσεων” αλλά ενδεχομένως και ψησίματος κεραμεικών κατασκευών μας.

Του Ιωάννη Γκόκα