Η Ροδαυγή τίμησε τον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη.

    Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση – αφιέρωμα στον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη, η οποία έλαβε χώρα στον αύλειο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Ροδαυγής το Σάββατο 4 Αυγούστου 2012. Πολλοί, Ροδαυγιώτες και μη, ανταποκρινόμενοι στο..
κάλεσμα των οργανωτών, κατέκλυσαν το χώρο και παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις καθώς και την προβολή διαφανειών που αναφέρονταν στη ζωή και το έργο του ποιητή.
      Η εκδήλωση ξεκίνησε με προσφώνηση της φιλολόγου – συγγραφέως Παναγιώτας Π. Λάμπρη και ακολούθησαν οι εισηγήσεις των φιλολόγων Ελένης Κ. Παπαβασιλείου και Παναγιώτη Ν. Πλαστήρα· στη συνέχεια προβλήθηκαν διαφάνειες που είχε επιμεληθεί η Παναγιώτα Π. Λάμπρη και ακολούθησε εισήγησή της.
      Η Ελένη Κ. Παπαβασιλείου προσέγγισε με ευαισθησία την ποίηση του Σωτήρη Ζυγούρη και μεταξύ άλλων είπε: «Ποιητής μοναχικής πορείας χωρίς διακυμάνσεις και σκαμπανεβάσματα από τη μια συλλογή στην άλλη, χωρίς εκπτώσεις και στρογγυλέματα στις πεποιθήσεις του, συνειδητά αποστασιοποιημένος από «λογοτεχνικούς κύκλους» και «κυκλώματα», χωρίς υποψία αλαζονείας, ο Σωτήρης Ζυγούρης ήταν πρωτίστως ο εργάτης των λέξεων.

ΠΟΡΕΙΑ

    Διάβασα σήμερα/ την ιστορία της ζωής μου/ και σταμάτησα στο κεφάλαιο/ πορεία./ Η πορεία μου έμοιαζε/ με την πτώση ενός άστρου/στον ουρανό/ και με χαμόγελο φωτεινό/για ένα αριστούργημα/ ακριβό/ που πήρε έπαινο. […]
      Στις μέρες μας που όλα καταρρέουν, εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, ο λόγος του Σωτήρη Ζυγούρη πιο επίκαιρος και αναγκαίος από ποτέ. Γιατί για να ξαναβρούμε την ελπίδα χρειάζεται να πιστέψουμε σε ιδανικά και για να αλλάξει η πράξη μας πρέπει πρώτα να αλλάξει ο λόγος μας. Αυτό σημαίνει ότι η ποίηση πρέπει να επιστρέψει εκεί που ανήκει ή μάλλον εκεί που την έχουν ανάγκη. Και αν ίσως τη δεκαετία του '90 -δεκαετία της ευμάρειας και της αφθονίας- οι κοινωνικοί αγώνες ήταν μια ξεπερασμένη υπόθεση για την ποίηση και οι ποιητές της γενιάς του '70 και της γενιάς του '80 ακολούθησαν άλλα μονοπάτια, πιο εσωστρεφή, ο Σωτήρης Ζυγούρης δεν παρασύρθηκε από το ρεύμα. Δεν ήταν άλλωστε του χαρακτήρα του η επιδεικτική κατανάλωση ανούσιων αγαθών. Στις τελευταίες συλλογές του η ματιά του φανερώνει μεν τη συμφιλιωτική του τάση με τα πράγματα και το βαθύτερο καταστάλαγμα του βίου του, ταυτόχρονα όμως και το διαρκώς ανυπότακτο πνεύμα του. Και τελικά, μόλις εννιά χρόνια μετά το θάνατό του, αποδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο αυτό που εκείνος διακήρυττε: ότι ο λαός δεν πρέπει να εφησυχάζει ποτέ...

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ

    Σαν ξέρουν οι λύκοι/ το θύμα μονάχο/ χαίρονται./ Σαν μάθουν οι άνθρωποι/ να σμίγουν/ σκιάζονται οι λύκοι/ κι οι πόλεμοι σταματάνε./ Σαν μάθουν να γράφουν/ το νόμο/ με τα πέντε δάχτυλα/ σφιγμένα στον άνεμο/ της οργής/ το δίκιο τους γίνεται/ πράξη./ Σαν μάθουν να παίρνουν/ τις υποθέσεις/ στα χέρια τους/ δε σβήνει ποτέ/ η υπογραφή τους».
      Ο Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας προσέγγισε επίσης με ιδιαίτερο τρόπο την ποίηση του τιμώμενου ποιητή και μεταξύ άλλων είπε και τα ακόλουθα: «[…] Ο Σωτήρης Ζυγούρης επέλεξε να απομακρυνθεί από τα φώτα και να πάρει την απαιτούμενη απόσταση από τα πράγματα, να προτιμήσει μια ζωογόνα μοναχικότητα μακριά από την αγορά και τη δημοσιότητα. Ανατρέποντας τα στάνταρ τα κοινωνικά και κινούμενος εκτός προδιαγραφών, όπως ίσως ταιριάζει σε έναν ποιητή, ως ευαίσθητο δέκτη, ερμηνευτή, παρατηρητή. […] Άρθρωσε τα λόγο του με χαμηλόφωνο τόνο, απόρροια της ταπεινότητας που τον διέκρινε. Αλλά οι στίχοι του έχουν μια τέτοια εσωτερική δυναμική, που σχεδόν κραυγάζουν για αυτά που πίστευε. Και τα πίστευε με πάθος, σίγουρος για τις αξίες του, δίνοντας τη δική του μάχη… […]
      Δεν γράφει για τους πολίτες ά κατηγορίας. Είναι σαφής η πρόθεση του να εκφράσει τον απλό λαό και όχι τους λίγους.
    Προλογίζει το 1979 τον «Κόκκινο κύκλο»: « Αυτοδίδακτοι πρωταγωνιστές χιλιάδες ανώνυμοι κι αφανείς οι Μεγάλοι μικροί της γης».
      Αφοσιώνεται στον άνθρωπο του μόχθου, όχι αποπληρώνοντας κάποια αστική υποχρέωση αλλά γιατί ήταν ένας απ’ αυτούς. Κατέδειξε την εκμετάλλευση, την αδικία εξυμνώντας παράλληλα τον ανθρώπινο κόπο και την προσπάθεια διαφυγής από τις δύσκολες συνθήκες. Γράφει για τους μαχητές της πέτρας, του σιδήρου και της ανάγκης.
      Μισώ τη φτώχεια/ Γιατί πείνασα/ το χρήμα/ γιατί γίνεται ασχήμια/ μισώ το χέρι που αρπάζει/το γάλα του παιδιού/ μισώ το φιλί του Ιούδα/ την αδικία/ μισώ τις αλυσίδες και το σκοτάδι./ Μισώ την καταπίεση/ Που πνίγει τη φωνή μου […]».
      Η Παναγιώτα Π. Λάμπρη με παρεμβολή δικών της σχολίων παρουσίασε στο κοινό απόψεις άλλων για τον ποιητή και άνθρωπο Σωτήρη Ζυγούρη καθώς και απόψεις του ίδιου του ποιητή για το πώς αντιλαμβάνονταν πολλά από τα πράγματα του κόσμου και για το τι σήμαινε γι’ αυτόν η έκφραση μέσω της ποιητικής γραφής· μετά από την παράθεση αποσπάσματος συνέντευξής του (Ηχώ της Άρτας, 1-11-1996), στην οποία μεταξύ άλλων ο ποιητής ανέφερε: «[…] Στην ποίησή μου έδωσα το νόημα και το περιεχόμενο που έδωσα στη ζωή μου. […] Κεντρικός άξονας στην ποίησή μου είναι ο άνθρωπος και η προσήλωσή μου στην έννοια της δικαιοσύνης. Ακόμα η ιδέα μιας καλύτερης κοινωνίας και το φως, με τη σημασία ενός κόσμου με καθαρούς πνευματικούς και ηθικούς ορίζοντες», είπε: «Ο Σωτήρης, λοιπόν, μας λέει πως έδωσε στην ποίησή του το νόημα και το περιεχόμενο που έδωσε στη ζωή του· σημαντικό, πολύ σημαντικό αυτό. Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι» υπερίσχυσε του «είναι», σε μια εποχή που ο ευδαιμονισμός άλωσε πολλές αξίες του ζην, έχουμε έναν άνθρωπο που αντιστέκεται και πορεύεται το δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας αποφεύγοντας τη χαμέρπεια που σε πολλούς χάρισε υψηλούς θώκους […].
      Αν μάλιστα δεν φανούμε αντάξιοι (ενν. κληρονόμοι), οφείλουμε τουλάχιστον, έστω και εγωιστικά, να ωφεληθούμε απ’ αυτήν, αφού όσο περνάει ο καιρός το κληροδότημα που μας άφησε εξακολουθεί να είναι βασανιστικά επίκαιρο. Και τούτο, γιατί όλα εκείνα για τα οποία μίλησε ο ποιητής μας γίνονται καθημερινά ζητούμενα για τους περισσότερους Έλληνες, και όχι μόνο. […]
      Και κατέληξε: «Επειδή πιστεύω πως οι άνθρωποι πεθαίνουν στ’ αλήθεια, όταν τους σκεπάζει η λήθη κι όχι το χώμα, όσοι βρισκόμαστε εδώ σήμερα, ο καθένας με τον τρόπο του, κάναμε κάτι για να διατηρηθεί στη μνήμη τη δική μας και των μεταγενέστερων ο συντοπίτης ποιητής Σωτήρης Ζυγούρης· πιστεύω, μάλιστα, πως για αρκετούς θα είναι από δω και πέρα ένας από τους πολλούς οικείους μας νεκρούς που όπως πολύ εύστοχα λέει εκείνος σε στίχους του «δεν τους θάβουμε στο χώμα», αλλά «τους σκεπάζουμε/ με τις καρδιές μας».
      Μετά τις εισηγήσεις των ομιλητών δόθηκε ο λόγος στη σύζυγο του ποιητή Φωτεινή Βεντίστα, η οποία ευχαρίστησε όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης και μίλησε στο κοινό για τη ζωή της δίπλα στον ποιητή.
      Η εκδήλωση έκλεισε με κεράσματα που ήταν προσφορά της οικογένειας του ποιητή. Οι Ροδαυγιώτες κι όσοι άλλοι επέλεξαν να περάσουν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου «συντροφιά» με τον πρόωρα χαμένο ποιητή, κατά κοινή ομολογία, αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω…