Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη στο http://ipirotikovima.gr
Ο Σωτήρης Ζυγούρης γεννήθηκε στη Ροδαυγή Άρτας, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε σε διάφορους εργασιακούς χώρους με τελευταίο αυτόν του εργοστασίου της «ΙΟΝ» στην Άρτα.
Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1979 με την...
ποιητική συλλογή «Κόκκινος κύκλος». Άλλες συλλογές του είναι: «Ξύλινα τρακτέρ» (1979), «Ποίηση 1983-1987» (1987), «Το σώμα της Άνοιξης» (1996), «Η ηλικία των δέντρων» (1998), «Ημερολόγιο αναμνήσεων» (1999), «Μεταίχμιο» (2001), «Τα υστερόγραφα» (2002), «Ηλιοστάσιο» (2003).
Όλες οι ποιητικές συλλογές κυκλοφόρησαν το 2005 σ’ έναν τόμο υπό τον τίτλο «Τα Ποιήματα» (1975-2003) με την ευγενική χορηγία της Αδελφότητας Ροδαυγής στην Αθήνα.
Στις 10 Οκτωβρίου του 2003 έφυγε αδόκητα από τη ζωή, ενώ είχε ακόμα πολλά να προσφέρει στο χώρο του πνεύματος, και όχι μόνο.
***Ποιήματα
Μίσος
Μισώ τη φτώχεια
γιατί πείνασα·
το χρήμα
γιατί γίνεται ασχήμια.
Μισώ το χέρι που αρπάζει
το γάλα του παιδιού.
Μισώ το φιλί του Ιούδα,
την αδικία.
Μισώ τον «πολιτισμό» μας,
το άγαλμα της «ελευθερίας».
Μισώ τις αλυσίδες και το σκοτάδι.
Μισώ τον πόλεμο
που αδειάζει την αγκαλιά
της μάνας.
Μισώ την καταπίεση
που πνίγει τη φωνή μου.
Η ψυχή και το πνεύμα μου
στο εκτελεστικό απόσπασμα
της ντροπής.
Η αλήθεια περιουσία μου.
Το μίσος μου
δίνει σκοπό
στη ζωή μου.
(Κόκκινος κύκλος, Αθήνα, 1979)
Η επίθεση
Δέχθηκαν την επίθεση
στην κούνια τους.
Η ανέχεια και το αύριο
πύρινη φλόγα μέσα τους.
Έσφιξαν την καρδιά τους
σαν το δάκρυ στα μάτια τους
μπροστά στο μικρότερο αδερφό μας.
Όλη η ζωή τους
ένα μακρύ υφαντό φουστάνι
στο μεγάλο δωμάτιο
των επισκεπτών
να περιμένει τον κάτοχό του.
Ένα ζευγάρι
καλοδουλεμένα παπούτσια
έτοιμα να ταξιδέψουν τον κόσμο.
Όλη κι όλη η σοφία τους
τα γράμματα της υπογραφής
που ποτέ δεν τη βάλαν
κάτω απ’ τ’ άδικο.
Την αδικία δεν την έκαμαν.
Μα τη γεύτηκαν.
(Ξύλινα τρακτέρ, Αθήνα, 1979)
Μαρτυρία
Πέρασα τη ζωή μου
μέσα στην απειλή της σιωπής
γράφοντας μικρά σημειώματα
προς το άγνωστο.
Κάθε στιγμή ήμουν έτοιμος.
Με τις παλάμες μου σκούπιζα
τις πυκνές σταλαγματιές
του ιδρώτα
πάνω στο μέτωπο.
Μέσ’ στο καρβουνιασμένο βλέμμα μου
ταξίδευε
ένα αγρόπλοο καράβι
βαριά φορτωμένο
κόντρα στα κύματα.
(Το σώμα της Άνοιξης, Άρτα, 1996)
Δοξαστικό
Ευλογημένος
μπροστά στο παράθυρο
ο ερχομός
της πρώτης μέρας
της άνοιξης
ο ήλιος ο πρώτος που φωτίζει
τα ωραία κορίτσια.
Ευλογημένη
η βάτος που ωχριά
στους πρόποδες του ελαιώνα
η γραμμή του ορίζοντα
στο βάθος που αργοσβήνει
της ηλιαχτίδας το πέρασμα
μέσα στο σύννεφο
το δειλινό του Αυγούστου.
Ευλογημένο
το παιδί που γελάει στην πόρτα
την ενάτη την ώρα
το γάλα στο μπρίκι που σιγοβράζει
των φύλλων το θρόισμα-
το πρωτοβρόχι στα ματόκλαδα
του φθινοπώρου
το ντιντίνισμα της καμπάνας
και η πρώτη ώρα
του όρθρου.
Ευλογημένο
το ρυάκι που λαξεύει το βράχο
και τον τρυπάει
το φορτίο της μέλισσας που γυρίζει
από άνθος σε άνθος
το άγγιγμα της παπαρούνας
Απ’ το χέρι του Μάη.
Ευλογημένος
ο δεκαπεντασύλλαβος του ποιητή
και το φως της Ανάστασης.
Ευλογημένος ο κόσμος ο μέγας!
(Η ηλικία των δέντρων, Άρτα, 1998)
Αναπόδραστο
Υπάρχουν χειρότερα
κι απ’ το θάνατο.
Το ανικανοποίητο
έχουν οι άνθρωποι – είπε.
Κι εγώ επιμένω
να γράφω στο ίδιο μοτίβο
συγκαταβατικός με τους εξόριστους -
ένας εξόριστος είναι
για πάντα εξόριστος,
αλληλέγγυος με τους Αγίους,
ένας άγιος δεν έχει
χρονολογία γεννήσεως
και φίλος με όλους,
- ένας φίλος δεν έχει
ανάγκη από συστάσεις
ανέκφραστα πράγματα
βιαστικά, αναπόδραστα
γιατί ο χρόνος δεν περιμένει.
(Μεταίχμιο, Άρτα, 2001)
Υπάρχω
Υπάρχω παντού.
Στις γωνιές των δρόμων
στις φιλοφρονήσεις
στις ξαφνικές συναντήσεις
στις έντονες συγκινήσεις.
Στο αγιασθήτω
στο απελθέτω
στο γεννηθήτω
του πόνου.
Στην ανατολή των ματιών σου
στους τύπους των ήλων σου
στο βάδισμα της σκιάς.
Κι η σκιά τραβάει τ’ αψήλου
και γέρνει στο πλάι
σαν ένα κυπαρίσσι το λιόγερμα.
(Ηλιοστάσιο, Άρτα, 2003)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου